Młode wilki: Eric Dier

Kiedy w pierwszej kolejce West Ham podejmował Tottenham w derbach Londynu, wielu obserwatorów doświadczyło pewnego rodzaju szoku. Pewny punkt zespołu, Kyle Walker nie powąchał murawy, w jego miejsce na prawej obronie Kogutów biega nikomu wcześniej nieznany Eric Dier. Jest to zawodnik, na którego szczególnie warto zwrócić uwagę, dlatego postanowiłem trochę przybliżyć jego sylwetkę.

Trzeba zacząć od początku. Samego początku. Młody obrońca był wręcz skazany na sportową karierę przez rodzinne zamiłowania. Po wygooglowaniu nazwiska Ted Crocker wyświetli się „były sekretarz Football Association”, oraz „były zawodnik londyńskiego Charlton Athletic”. Dier nie musi tego robić, ponieważ pan Crocker był jego dziadkiem. Jego ojciec również zarabiał na życie w sporcie, lecz nie na Wembley, a na kortach Wimbledonu. Zawodowo grał w tenisa.

Młody Anglik trafił na takie koleje losu, które w wieku ośmiu lat przywiozły go do Lizbony. Tam, mimo zrozumiałych problemów z językiem, Eric rozpoczął swoją wieloletnią przygodę ze stołecznym Sportingiem. Dał się wtedy poznać jako wspaniały zawodnik, nominalnie grający na środku obrony.  Oprócz tego, mimo innej narodowości, szkoleniowcy lizbońskiej akademii ochoczo przyznawali mu zaszczyt noszenia kapitańskiej opaski we wszystkich kategoriach juniorskich. Od jedenastego roku życia Dier dzielił i rządził w portugalskiej szatni i na boisku. Trenowali go dokładnie Ci sami ludzie, co wcześniej tego gościa, co obecnie biega z siódemką na plecach w Realu Madryt.

Oddajmy głos samemu Ericowi, o swoich początkach na Półwyspie Iberyjskim.

Kiedy się przeprowadziliśmy, mieszkaliśmy w Algavre, gdzie żyje mnóstwo rodzin z Wysp Brytyjskich, więc nie czułem aż tak dużej różnicy. W mojej szkole nauczyciel WF-u był jednocześnie jednym z trenerów w Sportingu. Mama zabrała mnie pewnego razu na trening, a on powiedział, że chce mnie na stałe. Do 13. roku życia trenowałem w centrum Lizbony, potem wzięli mnie do akademii.

Jak w wielu takich przypadkach, gdzie potencjalny reprezentant bardzo szybko emigruje do kraju, zaczęła się zażarta federacyjna bitwa o to, czy za parę lat Dier zagra na Wembley u boku Wayne’a Rooney’a, czy na Estadio da Luz wraz z Cristiano Ronaldo. Młody Anglik bardzo szybko dał Portugalczykom do zrozumienia, że nie mają na co liczyć. Wielokrotnie podkreślał, że odrobinę czuje się mieszkańcem Portugalii, jednak jego serce zawsze biło mocniej na myśl o królowej Elżbiecie. Zagrał we wszystkich zespołach młodzieżowych Trzech Lwów, zaczynając od U18, a na U21 kończąc.

Bardzo ciekawa historia wiąże się ze zdjęciem, na którym bohater tego artykułu zaznaczony jest czerwonym kółkiem. Kilka lat temu ówczesny dostawca sprzętu dla FA, a mianowicie Umbro, zorganizowało kampanię pod nazwą „Umbro’s Next Generation”. Na załączonym wyżej obrazku z pewnością poznajecie kilka twarzy. Hart, Rooney, Wilshere, Walcott już wtedy byli wyróżniającymi się postaciami na boiskach Premier League. Ale na zdjęciu są również, poza Dierem dwie inne młode gwiazdy, a mianowicie Saido Berainho i Connor Wickham. Dzisiaj nikomu ich przedstawiać nie trzeba.

Dier swój pierwszy zawodowy kontrakt ze Sportingiem podpisał w styczniu 2013 roku, mając zaledwie 19 lat. O ile końcówkę sezonu 12/13 spędził głównie w rezerwach, o tyle w kampanii 13/14 był istotnym punktem zespołu i walnie przyczynił się do awansu do Champions League. 14 meczów i 1 bramka to bardzo dobry bilans jak na nastolatka grającego na tak newralgicznej pozycji jaką jest niewątpliwie środek obrony.

Tottenham kupił młodziana za 3.5 miliona funtów. Oczywiście Dier nie miał nic przeciwko repatriacji i z radością przystał na propozycję zespołu z White Hart Lane. Trener Kogutów, Mauricio Pochettino widzi w Angliku typową zapchajdziurę, coś a la Calum Chambers w Southampton. Docelowa pozycja Diera to środek obrony, lecz bez problemu może zagrać również na prawej stronie defensywy i na „szóstce”, czyli zawodniku przed linią obrony. Od początku został rzucony na głęboką wodę. Debry na Upton Park ze znienawidzonym West Hamem, w obliczu kontuzji Kyle’a Walkera Eric dostał szansę na debiut. Boom, zwycięstwo Kogutów, gol Diera, czyste konto, bonus w Fantasy. Mogło być lepiej? Mogło! Kolejne derby, tym razem na White Hart Lane z QPR, kolejne zwycięstwo, kolejny gol Diera, kolejne czyste konto, kolejny bonus w Fantasy.

Trzeba się przyglądać temu chłopakowi, ponieważ Pochettino ma ogromną słabość do młodych Anglików. Połączenie brytyjskiego charakteru, portugalskiej techniki i opieka tak dobrego szkoleniowca może okazać się mieszanką wybuchową i receptą Roy’a Hodgsona na problem z ustawieniem obrony seniorskiej reprezentacji Trzech Lwów.

Komentarze

komentarzy