Syn legendy – André André

Kim jest zawodnik, który dał zwycięstwo Porto nad Benficą w O Clássico, a także pogrążył Chelsea w Lidze Mistrzów? André André, a właściwie André Filipe Brás André, bo o nim mowa to syn byłego legendarnego już zawodnika FC Porto – António André.

André André mimo, iż pierwsze kroki w „Dragões” stawiał już w 2007 to na debiut w pierwszej drużyny musiał czekać aż 7 lat. Piłkarską karierę zaczynał w wieku 10 lat w klubie Varzim SC, w którym trenował do 2007 roku. Rok później był już zawodnikiem młodzieżowej drużyny FC Porto (do lat 19), lecz już po roku wrócił do Varzim SC, w którym zadebiutował w portugalskiej drugiej lidze. W 2010 roku został wypożyczony do Deportivo La Coruña, ale grał tam jedynie w rezerwach. W 2011 roku wrócił z Hiszpanii do Varzim i pomógł drużynie w powrocie do drugiej ligi. Na początku 2012 roku André André przeszedł do pierwszoligowej Vitórii SC. Swój ligowy debiut zaliczył 19 sierpnia 2012 w zremisowanym 0:0 meczu ze Sportingiem Lizbona. W sezonie 2012/2013 wraz z „Vimaranenses” sięgnął po Pucharu Portugalii pokonując w finale Benficę 2:1. W Guimaraes spędził w sumie trzy sezony i rozegrał 81 spotkań, w których strzelił 16 bramek, z czego 11 w minionym sezonie. Nic więc dziwnego, że po pomocnika ponownie zgłosił się klub z Porto, wydając na 26-latka zaledwie 1,5 mln euro. W ekipie „Smoków” zagrał do tej pory 650 minut – 480 minut w lidze i 170 w Champions League, dwukrotnie wpisując się na listę strzelców, w wygranym przez Porto klasyku z Benficą oraz z Chelsea w Lidze Mistrzów.

Syn legendy

Ojciec André – António dos Santos Ferreira na świat przyszedł w Wigilię 1957 roku w Vila do Conde. W wieku lat 13 rozpoczął treningi w lokalnym klubie Rio Ave FC. Swój pierwszy profesjonalny kontrakt podpisał w 1978 roku z innym zespołem z północy kraju Varzim Sport Club. Przez cztery lata dobrej gry António zapracował na transfer do FC Porto, którego do klubu ściągał legendarny trener José Maria Pedroto.

Choć początki w ekipie „Smoków” nie były łatwe, to kiedy już wywalczył sobie miejsce w pierwszym składzie nie oddał go przez dziewięć kolejnych lat wygrywając razem z Porto aż 19 tytułów (7 Mistrzostw, 3 Puchary i 6 Superpucharów Portugalii). W latach 1986-1989 razem z Józefem Młynarczykiem w składzie wygrał Puchar Mistrzów (wygrana nad Bayernem Monachium 2:1), Superpuchar Europy (wygrana z Ajaxem 1:0) i Puchar Interkontynentalny (zwycięstwo nad Peñarolem Montevideo po dogrywce 2:1). Znany był z twardej i nieustępliwej gry, na pograniczu faulu.

W Primeira Divisão zagrał łącznie 379 razy strzelając 41 goli. Nic więc dziwnego, że portugalski dziennik sportowy „Record” umieścił go w gronie 100 najlepszych portugalskich piłkarzy w historii.

W reprezentacji Portugalii zadebiutował 30 stycznia 1985 roku w meczu towarzyskim przeciwko Rumunii. Zagrał w niej 19. razy, jeden raz wpisując się na listę strzelców (w meczu towarzyskim przeciwko Angoli 6:0). Zagrał na MŚ1986 w Meksyku, na którym musiał uznać wyższość reprezentacji Polski (zwycięska bramka Włodzimierza Smolarka).

Z murawą pożegnał się w 1995 roku w wieku 37 lat, zdobywając po raz siódmy Mistrzostwo Portugalii.