Emeryci 2014

W tym roku wielu fantastycznych zawodników zakończyło swoje bogate kariery. Postanowiliśmy zebrać ich wszystkich do jednego składu, tworząc tym samym drużynę „Emerytów 2014″. Jak sami widzicie, siła rażenia wygląda naprawdę imponująco:

Bramkarz – Manuel Almunia Riverso

Ostatni klub: Watford F.C.

Swoją przygodę z piłką zaczynał w Pampelunie, skąd jednak był głównie wypożyczany lub sadzany na ławce. Szerszej publiczności znany jest z gry w Arsenalu Londyn, do którego trafił  w 2004 r. Na początku występował głównie w spotkaniach pucharowych, będąc z reguły numerem 2 lub 3 w ekipie „Kanonierów”. Swoją życiową szansę dostał w finale Ligi Mistrzów, przeciwko Barcelonie w 2006 r. Wówczas w 18. minucie czerwoną kartkę otrzymał Jens Lehmann i między słupkami stanął Hiszpan. Niestety, Almunia, chociaż prezentował się więcej niż przyzwoicie, skapitulował w 78. minucie i tym samym nie udało mu się sięgnąć po najważniejsze europejskie trofeum.  Po odejściu Niemca w 2008 r., Manuel otrzymał koszulkę z numerem 1 i do czasu odniesienia kontuzji, kiedy to zmienił go nasz Łukasz Fabiański, miał pewne miejsce w składzie. Po odejściu z Arsenalu w 2012 r., przeniósł się na dwa lata do Watford, gdzie był zmuszony zakończyć karierę, gdyż wykryto u niego wadę serca.

Obrońca – Javier Adelmar Zanetti

Ostatni klub: Inter Mediolan

Karierę zaczął w Atletico Talleres w 1991, jednak jego talent eksplodował 4 lata później, kiedy to trafił do Interu Mediolan. W drużynie z miasta mody pozostał już do końca swojej aktywnej przygody z piłką, stając się jedną z największych jej ikon. Znany z niesamowitej zawziętości, pracy i siły, nazywany przez niektórych „Il Trattore” (traktor), z miejsca stał się ulubieńcem fanów „Nerazzurich”. W reprezentacji Argentyny rozegrał aż 145 spotkań, najwięcej w historii. Podobnie było zresztą w barwach Interu, 857 gier, w tym 137 bez przerwy. Oprócz gry, charakteryzowała go również… szczęka, która nadawała jego twarzy jeden z najbardziej specyficznych kształtów w historii futbolu. Po zakończeniu kariery pełni funkcję wiceprezydenta, oczywiście w drużynie z niebieskiej części Mediolanu.

Obrońca – Carles Puyol Saforcada

Ostatni klub: FC Barcelona

Wychowanek FC Barcelony i to w tym mieście spędził całą swoją piłkarską karierę. Bardzo szybko wywalczył sobie pewną pozycję w składzie, głównie dzięki ciężkiej pracy i chęci bycia jeszcze lepszym. W barwach klubu z Katalonii zadebiutował w 1999 r. i od tego momentu zaczęło się pasmo jego sukcesów. Z Barceloną zdobył wszystko, co było do zdobycia w piłce klubowej: Mistrzostwo Hiszpanii (7x), Puchar Hiszpanii (2x), Superpuchar Hiszpanii (6x), Ligę Mistrzów (3x), Superpuchar Europy (2x) i Klubowe Mistrzostwo Świata (2x). Podobnie było z jego przygodą reprezentacyjną, gdzie wygrał Mistrzostwo Europy i Mistrzostwo Świata. Być może sukcesów byłoby jeszcze więcej, gdyby nie kontuzje, które towarzyszyły mu od pamiętnego uszkodzenia więzadła w kolanie w 2007 r. To właśnie głównie problemy z kolanem wykluczyły go z występu na Euro w 2012 roku i zmusiły go do zakończenia bogatej kariery.

Obrońca – William Eric Gallas

Ostatni klub: Perth Glory

Wielbiciel Londynu, gdzie spędził 12 lat swojej kariery. Co ciekawe, reprezentował barwy aż trzech klubów. Zanim jednak Claudio Ranierii sprowadził go do Chelsea, swoje szlify zbierał w Caen i w Marsylii. W barwach drużyny z niebieskiej części Londynu wstępował u boku innego, znakomitego, francuskiego środkowego obrońcy – Marcela Desailly. Po pięciu latach i 147 występach przeszedł do Arsenalu Londyn w ramach transakcji łączonej za Ashleya Cole’a. Dla „The Gunners” grał przez 4 lata, będąc podstawowym zawodnikiem w formacji defensywnej. Dostąpił nawet zaszczytu bycia kapitanem drużyny, jednak jego zachowanie było krytykowane przez wielu futbolowych specjalistów. Zarzucano mu brak zdolności przywódczych, posłuchu w szatni i niezrozumiałe zachowania w ciężkich chwilach. Z Arsenalu przeniósł się do Tottenhamu, gdzie grał przez 3 lata. Niestety, nie omijały go kontuzje, które uniemożliwiały mu regularne występy.

Obrońca – Éric-Sylvain Abidal

Ostatni klub: Olympiakos Pireus

Swoje pierwsze futbolowe kroki stawiał w małym miasteczku Lyon-la-Duchere, skąd trafił na dwa lata do Monaco. Tyle samo czasu trwała jego przygoda z Lille, by na dłużej zakotwiczyć w Lyonie, z którym trzykrotnie sięgał po Mistrzostwo Francji. Stamtąd przeniósł się do Barcelony, gdzie święcił swoje największe sukcesy. W 2011 roku zdiagnozowano u niego chorobę nowotworową. Guz wątroby okazał się jednak słabszy niż ogromna wola walki i niespełna 2 miesiące później Abidal wystąpił w meczu półfinałowym LM. Zagrał również w finale i dostał możliwość wzniesienia najważniejszego europejskiego trofeum. Rok później okazało się, że choroba wróciła i Francuz był zmuszony poddać się operacji. Ten mecz o życie również wygrał i ponownie wrócił do aktywnego futbolu. Po fantastycznej, pełnej dramaturgii przygodzie z Barceloną, wrócił na chwilę do Monaco, by ostatecznie zakończyć karierę w Grecji.

Pomocnik – Mauro Germán Camoranesi Serra

Ostatni klub: Racing Club

Mistrz Świata z 2006 roku najlepsze lata swej kariery spędził w Juventusie, z którym trzykrotnie wygrał Serie A. Urodził się w Argentynie, ale świetne występy na Półwyspie Apenińskim (przed Juventusem przez dwa sezony grał w barwach Hellas Werona) otworzyły mu drogę do reprezentacji Włoch, z którą zagrał na trzech wielkich turniejach: Euro 2004, Mistrzostwach Świata 2006 oraz na Euro 2008. Po ośmiu latach gry dla „Starej Damy„ rozwiązał swój kontrakt i przeszedł do VfB Stuttgart. W 2011 podpisał umowę z argentyńskim Lanús, by w sezonie 13/14 zakończyć piłkarską karierę w Racing Club de Avellaneda. Parę tygodni temu były skrzydłowy Azzurrich rozpoczął karierę trenerską, zostając szkoleniowcem meksykańskiego drugoligowca – Deportivo Tepic.

Pomocnik – Juninho Pernambucano

Ostatni klub: Vasco da Gama

Jeden z najlepszych egzekutorów stałych fragmentów na świecie! Antônio Augusto Ribeiro Reis Junior, bo o nim mowa, piłkarską karierę rozpoczął w Sport Recife. W 1995 roku Juninho trafił do Vasco da Gama (wygrał Mistrzostwo Brazylii w 1997 i 2000, Copa Libertadores 1998, Copa Mercosur 2000). Łącznie dla „Bacalhau„ przez sześć lat rozegrał 111 meczów w lidze i zdobył 24 bramki. W 2001 roku przeprowadził się do Francji, gdzie reprezentował barwy Olympique Lyon. Lata 2002 do 2008 to nieprzerwana dominacja Lyonu na krajowym podwórku. W barwach „dzieciaków” z Lyonu siedem razy wygrał Ligue 1 oraz triumfował w krajowym pucharze (2008), zdobył 75 bramek. W 2009 roku postanowił opuścić Lyon i przeniósł się do katarskiej Al-Gharafa, z którą wygrał Puchar (2009) i ligę katarską (2010). Trzy lata temu powrócił do Vasco. W sezonie 2012–2013 trzynaście razy zagrał dla New York Red Bulls. W dniu swoich 39-tych urodzin zakończył sportową karierę.

Pomocnik – Clarence Clyde Seedorf

Ostatni klub: Botafogo F.R.

Seedorf to jeden z najbardziej utytułowanych piłkarzy świata. Wychowanek amsterdamskiej De Toekmost, już w wieku 16 lat zadebiutował w Eredivisie przeciwko Groningen. W barwach Ajaxu zagrał 64 mecze i zdobył 11 bramek. Dwukrotnie wygrał ligę, raz puchar oraz triumfował w Champions League. Następnie przeniósł się do włoskiej Sampdorii, której barwy reprezentował ledwie sezon. W 1996 roku zameldował się na Estadio Santiago Bernabéu. W barwach ,,Królewskich” wygrał ponownie Champions League i Mistrzostwo Hiszpanii. Dla Realu Madryt zagrał 115 razy, strzelił 15 bramek. W 2000 roku Seedorf przeniósł  się do Interu Mediolan. Czas spędzony w niebiesko-czarnych barwach nie był zbyt udany i po dwóch latach przeniósł się (wymiana za Francesco Coco) do rywala zza miedzy – AC Milanu. W „Il diavolo„ odżył . Dwukrotnie wygrał Champions League, raz Mistrzostwo Włoch, Puchar Włoch, Superpuchar Włoch i Klubowe Mistrzostwo Świata. Latem 2012 jego żona przekonała go, by przeniósł się do Brazylii. 30 czerwca podpisał dwuletni kontrakt z Botafogo. 14 stycznia 2014 zakończył karierę piłkarską i objął stery Milanu. 9 czerwca 2014 został zwolniony z funkcji trenera poprzez e-mail…

Pomocnik – Ryan Joseph Giggs

Ostatni klub: Manchester United

Chociaż jego historia zaczęła się w niebieskiej części Manchesteru, to dopiero z czerwoną częścią wiąże się legenda. W MU spędził 24 lata, stając się rekordzistą w liczbie rozegranych meczów. Jego lista tytułów i nagród jest dłuższa niż przedświąteczna kolejka po karpia w Lidlu. Do najważniejszych na pewno należy zaliczyć dwukrotny triumf w Lidze Mistrzów i trzynastokrotne(!) zdobycie Mistrzostwa Anglii. Na boisku cechowała go wysoka kultura gry, w barwach „Czerwonych Diabłów” nigdy nie dostał czerwonej kartki. Jest jedynym piłkarzem, który strzelał gole w trzynastu kolejnych edycjach LM i jedynym, który grał we wszystkich wygranych sezonach w Premier League.

Napastnik – Thierry Daniel Henry

Ostatni klub: New York Red Bulls

Jeden z najlepszych napastników w historii futbolu. Swoją bogatą karierę zaczynał w AS Monaco, skąd po pięciu latach przeszedł na jeden sezon do Juventusu, by w końcu podpisać umową z Arsenalem i stać się jedną z największych legend „The Gunners”. Zdobył tam 174 gole w 254 występach. Dwukrotnie otrzymał nagrodę „Złotego Buta” i został najlepszym strzelcem w historii klubu z Londynu. W 2007 roku trafił do Barcelony, z którą wygrał Ligę Mistrzów. Karierę zakończył w New York Red Bulls. Również z reprezentacją święcił ogromne sukcesy. Był członkiem złotej drużyny, która w 1998 wygrała Mistrzostwo Świata, a dwa lata później okazała się najlepsza na Starym Kontynencie. Został najlepszym strzelcem „Tricolores”, wyprzedzając legendarnego Michela Platiniego.

 

Napastnik – Rivaldo Vitor Borba Ferreira

Ostatni klub: Mogi Mirim EC

Historia Rivaldo to historia chłopca, któremu futbol ratuje życie. Bieda, choroba (początkowo jego kości nie rozwijały się do końca prawidłowo) i śmierć ojca (zginął w wypadku samochodowym) nie przeszkodziły mu w osiągnięciu sukcesu. Swoje pierwsze zarobione poprzez sprzedaż lodów pieniądze, przeznaczył na zakup korków. W wieku 19 lat trafił do Corinthians, by po sezonie grać już dla Palmeiras, z którym zdobył Mistrzostwo Brazylii. Tuż po Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie trafił do Deportivo La Coruña. Po świetnym sezonie w Galicji kupiła go Barcelona, która potrzebowała następcy dla sprzedanego do Interu Mediolan Ronaldo. W ciągu pięciu lat gry strzelił dla Barcelony 86 bramek, dzięki czemu zapewnił jej dwa tytuły mistrza kraju, Puchar Króla i Superpuchar Hiszpanii. W 2002 roku zmienił klub na AC Milan, z którym zdobył Puchar Włoch, Superpuchar Europy i wygrał Ligę Mistrzów. Nie potrafił jednak odnaleźć się na San Siro, dlatego zarząd Milanu postanowił rozwiązać obowiązujący go kontrakt. Następne kilka sezonów spędził w Grecji, w barwach Olympiakosu Pireus i AEK Ateny. W 2008 Rivaldo podpisał roczny kontrakt z uzbeckim Bunyodkor Taszkent. 15 marca 2014 roku oficjalnie ogłosił zakończenie kariery. Aktualnie jest prezydentem klubu Mogi Mirim, występującego w pierwszej lidze stanowej (Campeonato Paulista).

Tak prezentuje się „11-tka emerytów 2014”

– Ławka rezerwowych –

Faryd Camilo Mondragón

Ostatni klub: Deportivo Cali

To największy dinozaur naszej drużyny, który pierwsze szlify stawiał już na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie! W wieku 43 lat zagrał jeszcze parę minut na Mundialu i stał się najstarszym zawodnikiem, jaki kiedykolwiek zagrał na Mistrzostwach Świata. Piłkarski Globtroter, który oprócz klubów rodzimej ligi, zagrał także w Paragwaju (Cerro Porteño), Argentynie (Argentinos Juniors, Independiente), Hiszpanii (Real Saragossa), Francji (FC Metz), Turcji (Galatasaray), Niemczech (1.Köln) i Stanach Zjednoczonych (Philadelphia Union). Najwięcej ugrał nad Bosforem, gdzie w barwach „Lwów” dwukrotnie wygrał ligę i raz puchar. Na zakończenie przygody z piłką wraz z Deportivo Cali wygrał kolumbijską Superligę.

Gabriel Iván Heinze

Ostatni klub: Newell’s Old Boys Rosario

Do Europy z Argentyny przeniósł się w wieku 20 lat. W macierzystym Newell’s Old Boys zdążył rozegrać ledwie 8 spotkań, by przekonać do siebie włodarzy Realu Valladolid. To ze stolicy wspólnoty autonomicznej Kastylii i León ruszył na podbój kontynentu. Najpierw roczne wypożyczenie do portugalskiego Sportingu, a potem już tylko najlepsze kluby Europy: PSG (Puchar Francji), Manchester United (Mistrzostwo i Puchar Ligi Angielskiej), Real Madryt (Mistrzostwo i Superpuchar Hiszpanii), Olympique Marsylia (Mistrzostwo i Puchar Ligi Francuskiej) i AS Roma. Po przeciętnym sezonie spędzonym w stolicy Italii powrócił do „Trędowatych” z Rosario. Dla Newell’s Old Boys (Mistrzostwo Argentyny) zagrał jeszcze 2 sezony. Reprezentację Argentyny reprezentował na Mistrzostwach Świata w 2006 i 2010, Copa America 2004 (finał) i 2007 (finał), Igrzyskach Olimpijskich 2004 (zwycięstwo) i Pucharze Konfederacji 2005 (finał). W barwach „Albicelestes” zagrał 68 razy, strzelił 3 bramki. Postanowił zakończyć karierę z powodów zdrowotnych.

Erik Olof Mellberg

Ostatni klub: FC Kopenhaga

Przygodę swojego życia przeżył w Birmingham, gdzie spędził 7 lat swojej kariery (2001 roku wygrał Puchar Intertoto). Dla „The Villans„ zagrał w sumie 238 razy. Przed dołączeniem do Kopenhagi, bronił też barw takich zespołów jak Racing Santander, Juventus, Olympiakos (dwa Mistrzostwa i Puchar Grecji) czy Villarreal. W barwach „Trzech Koron” zagrał 117 razy, strzelając 8 bramek. Pierwszego gola w barwach narodowych zdobył na Stadionie Śląskim w Chorzowie, w meczu El. Euro 2004 (Polska – Szwecja 0:2). Reprezentował swój kraj na Mistrzostwach Świata 2002 i 2006 i Mistrzostwach Europy 2000, 2004, 2008 i 2012. Umowa niespełna 37-letniego obrońcy z  FC Kopenhaga miała obowiązywać do końca obecnego sezonu, ale obie strony doszły do porozumienia w sprawie wcześniejszego rozwiązania kontraktu.

Juan Sebastián Verón

Ostatni klub: Estudiantes La Plata

Jego pseudonim „La Brujita”, co po hiszpańsku znaczy „Czarowniczka”, nie był przypadkowy. Z piłką potrafił zrobić wszystko. W swojej bogatej karierze sporo zwiedził i wygrał. Jako piłkarz ukształtował się w Estudiantes de La Plata, z którym dwukrotnie wygrał mistrzostwo Argentyny oraz Copa Libertadores. Później reprezentował barwy takich klubów jak: Boca Juniors, Sampdoria, Parma (Puchar Włoch i Puchar UEFA), Lazio (Scudetto, Puchar i Superpuchar Włoch, Superpuchar Europy), Manchester United (Mistrzostwo Anglii), Chelsea i Inter Mediolan (Scudetto, 2 Puchary Włoch i Superpuchar Włoch). Zagrał na trzech Mundialach, był kapitanem reprezentacji. Już w 2012 roku postanowił zakończyć piłkarską karierę i objął rolę dyrektora sportowego Estudiantes. Jednak bez piłki przy nodze wytrzymał ledwie rok. Teraz na dobre zamienia murawę na biurko.

Ireneusz Jeleń

Ostatni klub: Piast Cieszyn

Najlepszy gracz Wisły Płock, z którą w 2006 niemal w pojedynkę wygrał Puchar Polski. Sezon później grał już dla AJ Auxerre, w barwach którego przez 5 lat uzbierał 48 goli. Dobra gra zaowocowała transferem do Lille, gdzie ściągnął go Rudi Garcia. Z obecnym trenerem Romy nie było jednak ,,Jelonkowi” po drodze (m.in. przez zablokowany transfer do Brest) i zamiast kroku do przodu, zrobił dwa w tył… Najpierw długo bez klubu, potem Podbeskidzie, Górnik Zabrze i ostatecznie Piast Cieszyn, gdzie rozpoczynał piłkarską karierę. Z orzełkiem na piersi zagrał 29 razy, zdobył 5 bramek, wystąpił na Mundialu w 2006 roku. W wieku 33 lat zakończył karierę sportową. Chce rozpocząć pracę jako menedżer lub otworzyć szkółkę piłkarską.

 / Dawid Wybraniec i Łukasz Bola /

Komentarze

komentarzy