Cooper mini Van Gaala

Mata, Di Maria, Falcao, van Persie, Rooney… Brzmi jak skład z FIFY, nieprawdaż? Tymczasem nie jest to jedynie wyimaginowana ofensywa marzeń, a realne zestawienie Manchesteru United po wodzą Louisa van Gaala. Gdyby rok temu ktoś powiedział mi, że te nazwiska reprezentować będą „Czerwone Diabły”, to w ciemno wieszczyłabym czerwonej części Manchesteru zdobycie Mistrzostwa Anglii. Gdyby chwilę później ta sama osoba doniosła, że w miejsce TRZECH podstawowych obrońców światowej klasy sprowadzona zostanie dwójka zawodników o nazwiskach wielkich, aczkolwiek nie powalających, nie uwierzyłabym. Ba, nazwałabym to skrajną głupotą i zachowaniem wielce nieodpowiedzialnym. Tymczasem nie tylko „ofensywa marzeń” okazała się być rzeczywistością…

„Dlaczego van Gaal nie zadbał o defensywę?” To pytanie zadaje sobie chyba każdy, kto śledzi poczynania „Czerwonych Diabłów”. Dodatkowo, kibice United okraszają to zdanie przecinkami w postaci mniej lub bardziej wyszukanych wulgaryzmów. Obrona Manchesteru prezentuje się naprawdę słabo, zbyt słabo, jak na standardy najlepszej ligi świata. Odpowiedzialność za to, by futbolówka nie dostała się do bramki podopiecznych Holendra spoczywa na barkach zawodników młodych i niedoświadczonych. Mało tego, United nęka cały szereg kontuzji, tyczy się to w szczególności defensywy. W ciągu następnych dwóch tygodni do pełnej sprawności powinni wrócić Smalling oraz Jones, niegroźny okazał się również uraz Shawa, jednak ich miejsce w ośrodku rehabilitacyjnym Manchesteru zajmie z kolei Paddy McNair. Ten młody zawodnik, który zadebiutował tydzień temu w meczu ligowym przeciw West Hamowi, odniósł kontuzję podczas poniedziałkowego treningu. Szkoda. Nie tylko dlatego, że van Gaalowi została do dyspozycji bardzo wąska kadra. W obecnej sytuacji wspomniany defensor miał szansę stać się stałym elementem pierwszego składu „Czerwonych Diabłów”.

Gdzie należy szukać przyczyn tak dużej ilości kontuzji w czerwonej części Manchesteru? Zważywszy na fakt, iż to w większości defensorzy zmagają się z urazami można przypuszczać, iż van Gaal oraz jego zastępcy przeprowadzają zbyt forsowne treningi. Holender jest naprawdę doświadczonym i zdolnym szkoleniowcem, dlatego trudno uwierzyć w to, by narażał swoją drużynę na kłopoty narzucając mordercze tempo przygotowań, jednak „szpital” w United nie wziął się znikąd.

Obecny menedżer „Czerwonych Diabłów” próbował zniwelować braki kadrowe eksperymentalnym ustawieniem z trzema obrońcami. Efekt tego, delikatnie mówiąc, nie był zadowalający. Powiem krótko: Panie van Gaal, to nie Włochy, tylko Anglia. Tu albo ustawiasz wesoły autobus, albo wysyłasz czterech walczaków w czołgu. Nie ma sensu kompromitować się… mini cooperem.

Manchester United potrzebuje w obronie kogoś, kto nie tylko z łatwością odbierze piłkę rywalowi i przekaże ją następnej formacji, ale też swoją postawą i zaangażowaniem da całej drużynie solidnego kopa. Na miano walczaków z „Rudego 102” z pewnością zasługiwało trio, które latem opuściło Old Trafford. Vidić, Ferdinand oraz Evra byli nie tylko znakomitymi stoperami, ale też twardzielami gotowymi walczyć o 3 cenne punkty nie bacząc na konsekwencje. Podobną rolę zaczął pełnić w drużynie Phil Jones, jednak jeden taki twardziel to wciąż za mało…

Dlaczego holenderski szkoleniowiec dopieścił ofensywę United, a tak bardzo zaniedbał jej obronę? Za kadencji Sir Alexa Fergusona piekliłam się o brak środka pola. Doczekawszy go wreszcie kilka sezonów (i kilka siwych włosów…) później, po raz kolejny nie mogę cieszyć się z tego, iż drużyna jest kompletna. Bo nie jest. Problem z obrońcami sygnalizował już (nie)miłościwie nam panujący David Moyes. Niemłode już ikony klubu jawnie zapowiadały swój rychły koniec na Old Trafford, zaliczywszy wcześniej spadek formy, był nawet czas, kiedy na defensora przechrzczono Valencię. Mając tę wiedzę i duże pieniądze Glazerów van Gaal dopieścił atak, zapominając o panach stojących bliżej bramki. Nie chcę zrzucać całej winy na Holendra, bo zdecydowanie nie jest on jedynym winnym sytuacji, jednak brak zdecydowanych posunięć na rynku transferowym w tej kwestii nieco mnie rozczarował. Przykro patrzeć, jak rywale raz po raz ogrywają Diabły pod ich bramką. Przykro też patrzeć, kiedy de Gea dwoi się i troi, by zapobiec katastrofie. Mam nadzieję, że nie będzie więcej takich spotkań, jak to przedwczoraj z Evertonem, w którym Hiszpan musiał radzić sobie praktycznie sam.

Jakby tego było mało, trener drużyny z Old Trafford poparł pomysł zagranicznych spotkań towarzyskich, które miałyby być rozgrywane w środku tygodnia. Jak sam przyznał w jednym z ostatnich wywiadów: Rozmawiałem z Edem i Richardem w ostatnim tygodniu. Chciałbym grać w środku tygodnia z przeciwnikami z najwyższego szczebla. Powiedziałem, że przez pierwsze 3 miesiące musimy poczekać, ponieważ wystarczająco trudne jest dla piłkarzy zaadaptowanie nowego stylu gry i organizacji. Lubię grać w środku tygodnia przeciwko klubom z górnej półki. Chyba nie muszę rozwodzić się nad tym, jak bardzo głupi jest ten pomysł? Nie dość, że piłkarze „łamią się” podczas treningów i spotkań ligowych, to mieliby jeszcze ryzykować utratę zdrowia w spotkaniach ledwie towarzyskich. Jeśli ta wspaniała idea zostanie zrealizowana, będę chyba musiała zaopatrzyć się w porządny czteropak, bo raczej ciężko będzie przyjąć to zupełnie trzeźwym okiem.

Pozostaje mieć nadzieję, że nadejdzie dzień, w którym kontuzje przestaną nękać zawodników z Teatru Marzeń, a w zimowym okienku zostanie sprowadzony ktoś, kto skutecznie zatrzyma akcje rywali. Kibice Manchesteru dwukrotnie wynajęli samolot, za którym frunął ogromny napis  „Moyes Out”, a kilka miesięcy później „Come Home Ronaldo – United Reel”. Cóż, obecnie jestem za akcją z banerem „NASZĄ OBRONĄ JEST ATAK!”