Roy Keane – The second half – kulisy odejścia z Manchesteru United

Zaczęliśmy sezon nie najgorzej. Wygraliśmy z Evertonem, Villą i Newcastle. Później zremisowaliśmy na Old Trafford z City, co jest zawsze odbierane jak beznadziejny wynik, ponieważ z nimi po prostu musimy wygrywać. Przyszedł mecz z Liverpoolem na Anfield. Steve Gerrard robił wślizg w tych nowych butach, które były ostre jak sztylety. Czułem, że stopa jest pęknięta, ale wciąż grałem. Chwilę później Luis Garcia wszedł we mnie wślizgiem i trafił w tę stopę. Wiedziałem, że jest źle. Wszyscy myśleli, że to on spowodował kontuzję, ale tak nie było. To był Gerrard i jego buty.

On zawsze grał ostro, ale nie miałem z tym problemu, ponieważ doskonale zdaje sobie sprawę, jak ważny jest to mecz dla obu zespołów. Zszedłem z boiska i od razu zrobiłem prześwietlenie. Na Anfield mają sprzęt i możesz je zrobić na miejscu. Stopa była pęknięta w pięciu lub sześciu miejscach. Nie tak dawno wróciłem po kontuzji i po prześwietleniu pomyślałem: To nie jest dobry czas na kontuzję i przymusową przerwę. Ze kontuzją stopy jest tak, że musi być unieruchomiona, więc musiałem nosić ten sztywny but. Takie kontuzje cholernie wolno się leczą. I tak naprawdę nic nie możesz zrobić.

Kilka tygodni wcześniej Manchester United otworzył swój kanał telewizyjny. Każdy z zawodników dokładnie wiedział, kiedy będzie musiał pojawić się w MUTV. Manchester miał grać z Middlesbrough i właśnie kilka dni po tym meczu miałem udzielić wywiadu. Manager powiedział: Weź wolne i pojedź gdzieś na kilka dni. Mogłem jechać w swoje rodzinne strony, jak robiłem często. Tym razem pomyślałem o jakimś słonecznym miejscu i wykupiłem wycieczkę do Dubaju. Fajnie wyszło, ponieważ kilka tygodni wcześniej moja rodzina wykupiła sobie wczasy w tym miejscu, więc mogliśmy kilka dni spędzić razem. Mecz z Middlesbrough był w TV, więc obejrzałem go w hotelowym barze. United przegrali 1-4 i to był dramat. Zagrali beznadziejnie. Nigdy nie przeszłoby mi przez głowę, że możemy z nimi przegrać. Kurwa nie do wiary. Zaraz po powrocie przyszli do mnie ludzie z MUTV i powiedzieli: Roy, teraz twoja kolei. Te telewizje klubowe to taki kanał propagandowy. Idziesz i bez względu na to, jakie wyniki osiąga drużyna, wszystko musi być pozytywne. Przegraliśmy – zapomnij o tym, przecież jacyś młodzi zawodnicy na wypożyczeniu zagrali dobry mecz. Jeśli odpadłeś z pucharu, to na drugi dzień w klubowej TV pojawiała się informacja o podpisaniu nowego kontraktu z jednym z zawodników. To część tej gry.

Mój wywiad był zupełnie inny: On zagrał słabo, beznadziejnie w obronie. Ten powinien zagrać lepiej. Tego stać na więcej. Padło kilka nazwisk. Nie kalkulowałem, tylko powiedziałem to, o czym myślałem, bez owijania w bawełnę. Nie byliśmy wystarczająco dobrzy i na tym się skupiłem. Manchester United to klub, gdzie każdy bez względu, jak jest dobry musi wymagać od siebie więcej. Następnego dnia dowiedziałem się, że ten wywiad nie ukaże się w telewizji. Pomyślałem wtedy: Nie było chyba za ostro? Przegraliśmy 1-4 i przecież nie mogłem powiedzieć, że zagraliśmy dobrze i użyłem słów, które zazwyczaj padały z moich ust po porażkach. Był jakiś przeciek i fragmenty wywiadu dostały się do mediów. Pomyślałem wówczas, że nie wygląda to dla mnie zbyt dobrze. Ludzie stali się dociekliwi, wszystko to zaczęło być komentowane, a gazety dołożyły swoje, powstały całe historie o tym, co powiedziałem. To jest United i tu wszystko jest ekstremalne i wszystko musi zostać skomentowane. Kiedy United wygrywają, to są wielcy, wychwalani przez wszystkich. Kiedy przegrywamy – jesteśmy równani z ziemią.  Tak jest i tyle. Bałem się reakcji szatni, ale oni mnie znali.

Kilka dni później przegraliśmy z Lille i atmosfera była fatalna. W końcu usiadłem z drużyną w szatni i powiedziałem: Słuchajcie chłopaki, muszę to z siebie zrzucić. Widzieliście te wszystkie głupoty. Chcę żebyście wiedzieli, że to pieprzony nonsens. Nie mówiłem nic o waszych zarobkach i o tym, że nie zależało wam na wyniku. Może powiedziałem, że ktoś miał gorszy dzień. Wszyscy pokiwali głowami i nie było tematu. Cały czas z tyłu głowy miałem to pytanie: Co ja tam właściwie powiedziałem? Spotkaliśmy się z drużyną, żeby pogadać o formie i o tym, jak powinniśmy poprawić naszą grę. Ole powiedział wówczas, że musimy trzymać się razem bez wyciągania brudów, czy obwiniana kolegów. Przechodziliśmy już przez podobne problemy i zawsze wracaliśmy silniejsi. Rozmawialiśmy ponad godzinę, a powinniśmy wówczas trenować. Na koniec powiedziałem: Musimy zacząć ostro. Pamiętajcie, o co w tym wszystkim chodzi. Gramy w piłkę to po, żeby wygrywać mecze.

Poszedłem do Alexa Fergusona i powiedziałem: Szefie schodzimy na trening. Widziałem po reakcji, że był wkurzony. Już na dole pokazał, jak bardzo jest wściekły i zapytał: O co w tym wszystkim chodzi? Zamierzasz przeprosić? Odpowiedziałem: Nie mam za co przepraszać. Ferguson kontynuował: O co chodzi z tym nagraniem? Odpowiedziałem: Moim zdaniem ten wywiad był ok. On był wkurwiony i powiedział: Powiem wam, co zrobimy. Zapierdalać teraz do mojego gabinetu. Obejrzymy to pierdolone video razem.

Pomaszerowaliśmy karnie na górę, jak gówniarze. Szedłem po schodach i myślałem. No to się porobiło – cały czas nie do końca pamiętając, co ja wtedy powiedziałem.

texas apparel week spg 2013
weight loss tips Izod LOGO MEN’S PIMA COTTON COOL POLO