The second half – biografia Roy’a Keane’a

Roy Keane The second half w końcu wpadła mi w ręce. Biografia legendy United jest szeroko komentowana na Wyspach. Roy był twardzielem na murawie i szczerym człowiekiem poza boiskiem. O tym właśnie jest ta książka. Dopiero zacząłem, ale muszę przytoczyć wam kilka zdań z pierwszych jej stron.

O Ronaldo: Graliśmy mecz przedsezonowy ze Sportingiem. Oni otwierali nowy stadion i już od pierwszych minut, kiedy zobaczyłem Ronaldo wiedziałem, że to świetny zawodnik. Ronaldo grał po stronie Johna O’Shea. Sheasy skończył po pierwszej połowie u doktora. Ronaldo tak nim kręcił, że miał zawroty głowy. To było chyba tak, że klub obserwował Ronaldo już dosyć długo i po tym meczu negocjacje miały zostać finalizowane. Zawsze żartowaliśmy z O’Shea, że to on miał wpływ na przyśpieszenie negocjacji grając, jak pieprzony klaun przeciwko Ronaldo. Cristiano przybył na początek sezony 2003-2004 i polubiłem tego gościa od razu. Miał taką dobrą aurę i świetne podejście. Zaimponowała mi u niego pewność siebie. Miał opcję pozostania w Lizbonie na kolejny sezon, a on odmówił i przyszedł do nas od razu. To było dobre, a decyzja bardzo odważna. Po pierwszych kilku dniach wiedziałem, że będzie najlepszym zawodnikiem na świecie. Nigdy nie powiedziałbym tego publicznie. Facet mógłby się poczuć zbyt pewnym siebie. Wyglądał, jak prawdziwy zawodnik. Zidane wyglądał, jak zawodnik. Wystarczyło spojrzeć. Poruszanie, budowa ciała. Był trochę arogancki, ale robił to w przyjemny sposób. Nie dało się go nie lubić. Kiedy zaczął grać w lidze był krytykowany, bo za szybko się kładł. Wślizg, a on już leżał. Ludzie zapomnieli, że to 17-letni dzieciak. Produkt nie był jeszcze gotowy. Porównując go z czasem, kiedy ja miałem 17 lat mogę tylko powiedzieć, że Ronaldo był niesamowity. Natychmiast stał się najciężej pracującym graczem na treningach. Wielki talent i pracowitość to coś, co cechowało go od pierwszej chwili, kiedy pojawił się w drużynie. Miał dać nam wielką energię i tak się stało.

O Schmeichelu: Klub dynamicznie się zmieniał i zawodnicy po 30-tce odchodzili. Tak naprawdę Petera godnie zastąpił dopiero Van der Sar. Byliśmy na tournée w Azji w 1998 roku. Właśnie wracałem po ciężkiej kontuzji. Razem z Nicky’m Buttem mieliśmy wychodne z alkoholem włącznie. Była druga w nocy i wracając natchnęliśmy się na Petera Schmeichela przy recepcji. Padło kilka chamskich słów. Poszedłem do pokoju Nicky’ego, zjedliśmy kanapki i wyszedłem. Przy drzwiach czekał Peter.
Nasze stosunki zawsze były poprawne, ale były między nami spięcia. Strasznie mnie wkurzało, kiedy on darł się na wszystkich podczas meczu. Robił to często pod publikę, chcąc na siebie zwrócić uwagę. Pomagało mu to także w koncentracji. Myślę jednak, że on to po prostu robił za często chcąc dać do zrozumienia kibicom, że on musi tym wszystkim dyrygować. Nie powiem, że go nie lubiłem, ale nie byliśmy wielkimi przyjaciółmi.
Peter spojrzał na mnie i powiedział: „Mam cię dosyć. Załatwmy to teraz, przyszedł na to czas.” Powiedziałem: „Ok.” Pobiliśmy się. Było sporo hałasu, trwało to zapewne 10 minut. Peter to wielki chłop. Obudziłem się rano i nie za wiele pamiętałem. Miałem spuchniętą rękę i wygięty palec. Wszystko to, co stało się ostatniej nocy zaczęło mi się przypominać. Wsiedliśmy do autobusu jadącego na lotnisko. Peter miał ubrane okulary przeciwsłoneczne, chociaż nie było słonecznie. Kiedy wylądowaliśmy, już nie pamiętam gdzie, mieliśmy zaplanowaną konferencję prasową. Tym razem miałem iść tam ja i Peter. Usiedliśmy w sali konferencyjnej, Peter ściągnął okulary i od razu padło pytanie, co z jego okiem. Peter odpowiedział: „Dostałem łokciem podczas wczorajszego treningu.” Koniec historii. Wróciliśmy do kraju i podczas pierwszego dnia treningu manager kazał nam przyjść do biura. Dokładnie wiedział, co się stało. „Macie mi coś do powiedzenia?” Peter podniósł głowę i powiedział: „Trenerze, chcę przeprosić. To moja wina. Czekałem na Roy’a w korytarzu. Biorę za to pełną odpowiedzialność.” Sir Alex powiedział: „Ty chyba k*rwa żartujesz” i wykopał nas z biura. Peter wziął odpowiedzialność na siebie i szanuję go za to.