Dwie nazwy, dwa kluby, jeden sta­dion. Poznaj­cie arenę finału Cham­pions League

Obiekt, na który dzi­siaj patrzeć będzie cały pił­kar­ski świat, znaj­duje się w Medio­la­nie. Zanim roz­pocz­nie się osta­teczne star­cie mię­dzy dru­żynami z Madrytu, pra­gniemy przy­bli­żyć histo­rię sta­dionu, gdzie mamy nadzieję odbę­dzie się praw­dziwe pił­kar­skie święto.

Geneza powsta­nia i początki użyt­ko­wa­nia

Sta­dion to pre­zent od ówcze­snego pre­zy­denta Medio­lanu Piero Pirel­liego. Został on zapro­jek­to­wany przez Ulisse Stac­chin­niego i począt­kowo mógł pomie­ścić 35 000 kibi­ców. 19 wrze­śnia 1926 roku doszło do inau­gu­ra­cyj­nego meczu – Milan prze­grał z Inte­rem 6–3. Nato­miast pierw­sze mię­dzy­na­ro­dowe spo­tka­nie odbyło się 20 lutego 1927 roku – Włosi zre­mi­so­wali wów­czas z Cze­cho­sło­wa­cją 2–2. Przez pierw­sze lata sta­dion był wła­sno­ścią Milanu i tylko czer­wono-czarni roz­gry­wali na nim swoje domowe mecze. W roku 1935 obiekt został kupiony przez mia­sto, co pozwo­liło na jego reno­wa­cję. Dopiero w dru­giej poło­wie lat 40-tych uzgod­niono, że swoje domowe spo­tka­nia na tej pił­kar­skiej are­nie roz­gry­wać może zarówno Milan, jak rywal zza mie­dzy – Inter.

Kil­ku­krotne moder­ni­za­cje

Prace remon­towe trwały pod koniec lat 30-tych (roz­bu­dowa try­bun), w 1954 (kolejna roz­bu­dowa – sta­dion miał wtedy ponad 80 000 tysięcy miejsc), 1957 (reflek­tory), oraz przed mistrzo­stwami świata w 1990 roku (dach osła­nia­jący wszyst­kie try­buny, nowe oświe­tle­nie, sys­tem odpro­wa­dza­nia wody). Ostat­nie prace na sta­dionie miały miej­sce w 2008 roku, kiedy to z uwagi na speł­nie­nie wymo­gów UEFA, ilość miejsc została zre­du­ko­wana i po dziś dzień wynosi 80 018. Obec­nie sta­dion składa się z 11 potęż­nych kolumn ze spi­ral­nymi wej­ściami dla kibi­ców, a cztery z nich stały się też głów­nymi pod­po­rami zada­sze­nia. Opiera się ono na olbrzy­mich kra­tow­ni­cach wiszą­cych nad boiskiem. W środku wydzie­lone zostały dwa tra­dy­cyjne sek­tory naj­za­go­rzal­szych fanów obu klu­bów: Milanu – Curva Sud (Zakole Połu­dniowe), oraz Interu – Curva Nord (Zakole Pół­nocne).

Nazwa

I tutaj poja­wia się kwe­stia sporna. Kibic Milanu odpo­wie na to pyta­nie San Siro, nato­miast sym­pa­tyk Interu stwier­dzi, że cho­dzi o Sta­dio Giu­seppe Meazza. Ta pierw­sza pocho­dzi od nazwy jed­nej z dziel­nic Medio­lanu, gdzie poło­żony jest obiekt, a druga, została nadana w 1980 roku, w celu uczcze­nia pamięci jed­nego z naj­wy­bit­niej­szych wło­skich pił­ka­rzy w histo­rii.

Giu­seppe Meazza

Praw­dziwa legenda wło­skiej piłki. Dwu­krotny mistrz świata z 1934 i 1938 roku. Co cie­kawe, jako młody chło­pak kibi­co­wał Mila­nowi i to w tym klu­bie chciał grać, jed­nak ze względu na słabe warunki fizyczne został odrzu­cony, na czym sko­rzy­stał Inter, do któ­rego dołą­czył nasto­letni Giu­seppe. Pił­karz tra­fił do pierw­szego zespołu jesz­cze przed ukoń­cze­niem 18 roku życia, a mimo to wyróż­niał się na tle innych zawod­ni­ków. W swoim dru­gim sezo­nie w Serie A został kró­lem strzel­ców, a jego licz­nik bra­mek w dru­żynie Ner­ra­zur­rich zatrzy­mał się na 241 w 348 wystę­pach (do dziś jest to nie­po­bity rekord w histo­rii klubu). W cza­sach II wojny świa­to­wej Meazza grał dla Milanu, Juven­tusu i Varese, póź­niej zali­czył jesz­cze epi­zod w Ata­lan­cie. W żad­nym z tych klu­bów nie osią­gał jed­nak suk­ce­sów.

Naj­więk­sze pił­kar­skie potyczki

San Siro było świad­kiem naprawdę wielu pasjo­nu­ją­cych spo­tkań. Przede wszyst­kim naj­więk­sze emo­cje wzbu­dzają derby, które są tak zwa­nymi „meczami podwyż­szo­nego ryzyka”, a atmos­ferę takich poty­czek świet­nie opi­sał w swo­jej bio­gra­fii Zla­tan Ibra­hi­mo­vić. Obra­ża­nie rodziny, kopa­nie gdy sędzia nie widzi czy inne nie­czy­ste zagrywki były i są na porządku dzien­nym. Ale poza zma­ga­niami Milanu z Inte­rem w swo­jej histo­rii San Siro gościło także wiele spo­tkań mię­dzy­na­ro­do­wych (mecze repre­zen­ta­cji Włoch, mistrzostw świata w 1934 i 1990) oraz finały Ligi Mistrzów czy Pucharu UEFA. Poni­żej pre­zen­tu­jemy zesta­wie­nie naj­cie­kaw­szych pił­kar­skich starć mają­cych miej­sce na tym obiek­cie.

Mecze mię­dzy­pań­stwowe

31 maja 1934, Niemcy – Szwe­cja 2:1 (0:0) (ćwierć­fi­nał)

3 czerwca 1934, Wło­chy – Austria 1:0 (1:0) (pół­fi­nał)

8 czerwca 1990, Argen­tyna – Kame­run 0:1 (0:0) (1 runda, mecz otwar­cia)

24 czerwca 1990, RFN – Holan­dia 2:1 (0:0) (1/8 finału)

1 lipca 1990, RFN – Cze­cho­sło­wa­cja 1:0 (1:0) (ćwierć­fi­nał)

Finały Pucharu UEFA

11 maja 1994, Inter – Casino Sal­zburg 1:0 (finał Pucharu UEFA)

17 maja 1995, Juven­tus – AC Parma 1:1 (finał Pucharu UEFA)

21 maja 1997, Inter – Schalke 04 1:0 k. 1–4

Finały Ligi Mistrzów

27 maja 1965, Inter – Ben­fica Lizbona 1:0

6 maja 1970, Fey­eno­ord Rot­ter­dam – Cel­tic F.C. 2:1

23 maja 2001, Bay­ern Mona­chium – Valen­cia CF 1:1 k. 5–4

Inne spo­tka­nia klu­bowe

6 listo­pada 1949, Inter – Milan 6:5 (Serie A)

14 maja 1958, AC Milan – Man­che­ster Uni­ted 4:0 (pół­fi­nał Ligi Mistrzów)

12 maja 1965, Inter – Liver­pool F.C. 3:0 (pół­fi­nał Pucharu Europy)

3 maja 1969, Milan – Man­che­ster Uni­ted 2:0 (pół­fi­nał Pucharu Europy)

19 kwiet­nia 1989, Milan – Real Madryt 5:0 (pół­fi­nał Pucharu Europy)

12 kwiet­nia 2005, Inter – A.C. Milan 0:1 (ćwierć­fi­nał Ligi Mistrzów). Mecz prze­rwany w 73 minu­cie z powodu rzu­ca­nia przedmio­tów na boisku przez kibi­ców Interu, wal­ko­wer 3:0 dla Milanu.

28 paździer­nika 2006, Milan – Inter 3:4 (Serie A)

2 maja 2007, Milan – Man­che­ster Uni­ted 3:0 (pół­fi­nał Ligi Mistrzów)

20 kwiet­nia 2010, Inter – FC Bar­ce­lona 3:1 (pół­fi­nał Ligi Mistrzów)

5 kwietnia 2011, Inter – Schalke 04 2:5 (ćwierćfinał Ligi Mistrzów)

14 marca 2013, Inter – Tottenham 4:1 (1/8 Ligi Europy)

Jaki będzie dzi­siej­szy finał Cham­pions League? Czy doj­dzie do powtórki z 2001 roku, kiedy to kon­kurs rzu­tów kar­nych roz­strzy­gnął o wygra­nej Bay­ernu? Jed­nego jeste­śmy pewni – sta­dion z pew­no­ścią nadaje się na arenę zma­gań dwóch naj­lep­szych klu­bo­wych dru­żyn tej edy­cji Ligi Mistrzów.