KILKA INFORMACJI O KRAJU
Republika Peru to trzecie co do wielkości (po Brazylii i Argentynie) państwo w Ameryce Południowej. Graniczy od północy z Ekwadorem i Kolumbią, na wschodzie z Brazylią, na południu z Boliwią i Chile, a od zachodu z Oceanem Spokojnym. Na międzynarodowej arenie piłkarskiej kraj występuje od 1927 roku. Od 1936 roku reprezentacja występuje w białych T-shirtach ozdobionych po przekątnej czerwonym pasem. Stąd też przydomek La Blanquirroja (Biało-czerwoni). Ich głównymi rywalami są reprezentacje Chile i Ekwadoru.
SUKCESY
Copa America
Reprezentacja Peru od 1927 roku startowała w 31. turniejach o mistrzostwo Ameryki Południowej, w których dwukrotnie (1939 i 1975) zwyciężyła. Kraj był gospodarzem imprezy sześciokrotnie (1927, 1935, 1939, 1953, 1957 i 2004). Sześciokrotnie też Peruwiańczycy zajęli na turnieju III miejsce (1927, 1935, 1949, 1979, 1983, 2011).
Ogólny bilans Peru na Copa America to 49 zwycięstw, 32 remisy i 55 porażek.
Pierwszą bramkę dla Peru na Mistrzostwach Ameryki Południowej zdobył Demetrio Neyra (13 listopada 1927), w meczu z Boliwią (3:2).
Dwa razy zawodnik reprezentacji Peru został najlepszym strzelcem turnieju. W 1939 roku – Teodoro Fernández (7 bramek) oraz w 2011 roku Paolo Guerrero (5 bramek). Najlepszy strzelec z 1939 roku uznany został również najlepszym zawodnikiem turnieju. Takiego samego wyróżnienia zaznał Teófilo Cubillas, który poprowadził drużynę do ostatecznego triumfu w 1975 roku.
W drodze po pierwszy tytuł kontynentalny Peru będące gospodarzem imprezy ograło kolejno Ekwador (5:2), Chile (3:1), Paragwaj (3:0) oraz Urugwaj (2:1). Był to pierwszy turniej, który wygrał ktoś spoza wielkiej trójki – Urugwaj, Brazylia, Argentyna (Brazylijczycy i Argentyńczycy wycofali się z startu w turnieju). Mistrzostwa rozgrywane zostały systemem „każdy, z każdym”, a o zwycięstwie decydowała końcowa tabela.
Po raz drugi Peru zostało mistrzem Ameryki Południowej w 1975 roku. Pierwszy raz w historii Mistrzostw nie rozgrywano w jednym państwie, lecz we wszystkich krajach uczestników turnieju. Po raz pierwszy również o miano najlepszej drużyny kontynentu rywalizowały ze sobą wszystkie federacje zrzeszone w CONMEBOL. Los Incas w I rundzie grupowej pokonali Chile (1:1 i 3:1) i Boliwię (1:0, 3:1). W półfinale gracze Marcosa Calderóna okazali się lepsi od Brazylii, choć o awansie przesądziło dopiero losowanie. Na Estádio Mineirão po dwóch golach Casaretto i jednym Cubillasa zwyciężyli 3:1, ale w rewanżu przed własną publicznością ulegli 0:2. Wobec remisowego wyniku dwumeczu zarządzono losowanie, które zakończyło się po myśli Peruwiańczyków. W finale rozgrywano ponownie dwa mecze – w Bogocie zwyciężyła Kolumbia 1:0, natomiast w Limie Peru 2:0 (po bramkach Oblitasa i Ramíreza). Do wyłonienia zwycięscy potrzebny był trzeci decydujący mecz, który na Stadionie Olimpijskim w Caracas po bramce Hugo Sotiliego na swoją korzyść rozstrzygnęli „Inkowie”.
Mistrzostwach Świata
Reprezentacja Peru czterokrotnie (1930, 1970, 1978 i 1982) brała udział w finałach MŚ.
„Inkowie” zameldowali się już na pierwszej imprezie o mistrzostwo świata (Zaproszenie na turniej dostali wszyscy członkowie FIFA), na której nie wypadli jednak najlepiej. Przegrali oba mecze (z Rumunią 1:3 oraz Urugwajem 0:1) i zdobyli jedną bramkę, której autorem był gracz Universitario de Deportes – Luis Souza Ferreira. Inny gracz Peru Plácido Galindo był pierwszym piłkarzem, który na mundialu ukarany został czerwoną kartką.
Na następny udział w Mistrzostwach świata Peruwiańczycy czekali aż 40 lat! W 1970 roku pod wodzą „Didiego” Pereiry zaprezentowali się całemu światu na Mundialu w Meksyku. Drużyna Brazylijczyka po zwycięstwach nad Bułgarią (3:2) i Marokiem (3:0) oraz porażce z RFN (1:3) uzyskała awans do ćwierćfinału. Tam trafili na jedną z najlepszych zespołów wszech czasów i późniejszych mistrzów świata – Brazylię m.in. z Pelé, Rivelino, Tostao i Jairzinho. Mimo porażki (2:4) i pożegnania się z turniejem gracze La Blanquirroja pozostawili po sobie bardzo dobre wrażenie. Szczególnie korzystnie (nagroda FIFA dla najlepszego młodego gracza) wypadł 21-letni wówczas Teófilo Cubillas zwany pieszczotliwie „Nene” (dziecko). Wychowanek Alianza Lima jest najlepszym peruwiańskim strzelcem w finałach mistrzostw świata – 10 goli (5 goli w Meksyku i 5 w Argentynie).
Na imponujący dorobek Cubillasa składają się również występy na mundialu w 1978 roku. Do historii przeszło jego trafienie z wygranego (3:1) meczu grupowego ze Szwecją, kiedy ustawił się on do uderzenia prawą nogą, a kopnął lewą, zmieniając całkowicie rytm biegu i kompletnie zaskakując bramkarza.
Reprezentacja Peru na mundialu w Argentynie ponownie wyszła z grupy (wyprzedziła Szkocję, Iran i późniejszego wicemistrza świata Holandię). W drugiej rundzie czar prysł i podopieczni Marcosa Calderóna przegrali wszystkie trzy mecze, nie strzelając przy tym bramki (Brazylia 0:3, Polska 0:1, Argentyna 0:6). Szczególnie dużo mówi się do dziś o ostatnim meczu z Argentyną. Gospodarze mundialu by zagrać w finale potrzebowali co najmniej czterech goli. Podobno rządząca w Argentynie junta wojskowa w zamian za korzystny wynik miała wysłać do Peru 35 tysięcy ton zboża, transport broni i udzielić 50 milionów dolarów pożyczki. Na dodatek w bramce Peru stał urodzony w Argentynie Ramon Quiroga. Co ciekawe Quiroga to pierwszy bramkarz w historii ukarany żółtą kartką za faul na połowie przeciwnika (a miało to miejsce podczas meczu II rundy mistrzostw z Polską).
Ostatni raz Peruwiańczycy grali na Mundialu 33 lata temu. Na boiskach Hiszpanii zremisowali z Włochami (1:1) i Kamerunem (0:0) oraz zostali rozgromieni przez Zbigniewa Bońka i spółkę 5:1, po czym pożegnali się z turniejem. Na kolejny awans do Mistrzostw Świata czekają do dziś. Najbliżej awansu „Inkowie” byli w 1998, gdzie awans przegrali jedynie gorszą różnicą bramek z Chile.
W 2008 roku FIFA zawiesiła Peru we wszystkich międzynarodowych rozgrywkach (Wykluczenie miało obejmować m.in. eliminacje mistrzostw świata 2010). Powodem takiej decyzji był konflikt pomiędzy władzami piłkarskiego związku, a rządem. Szybko jednak karę anulowano. Reprezentacja wystartowała w eliminacjach i mimo, iż zremisowała m.in. z Argentyną i Brazylia eliminacje zakończyła na ostatnim miejscu.
Łącznię w eliminacjach mistrzostw świata do 2014 roku wygrali 35 spotkań, zanotowali 30 remisów i przegrali 59 pojedynków.
W samych finałach drużyna wygrała cztery mecze, trzy zremisowała i osiem przegrała (w tym dwa z Polską).
Igrzyskach Olimpijskie:
Kwalifikacją do turnieju olimpijskiego w 1936 roku był turniej Copa América 1935 rozgrywany w Peru. Mistrzostwa nazywane były również turniejem rozegranym na 400-lecie stolicy Limy. Z udziału w turnieju wycofały się reprezentacje: Boliwii, Brazylii i Paragwaju. Do rozgrywek przystąpiły więc zaledwie cztery drużyny. Grano systemem „każdy, z każdym”, a o zwycięstwie w turnieju decydowała końcowa tabela. Zwycięzca – Urugwaj i druga drużyna turnieju – Argentyna zakwalifikowały się automatycznie do Igrzysk Olimpijskich w Berlinie 1936. Mimo, iż Peruwiańczycy zajęli na turnieju III miejsce uzyskali kwalifikację olimpijską kosztem Urugwaju, który wycofał się z igrzysk.
Na igrzyskach gracze Alberto Denegriego zaprezentowali się fenomenalnie. Teodoro Fernández zdobył dla Peru sześć bramek z czego pięć w inauguracyjnym meczu z Finlandią (7:3). W ćwierćfinale „Inkowie” zmierzyli się z Austriakami. Był to chyba jeden z najdziwniejszych meczów piłki nożnej w historii, a już na pewno na igrzyskach olimpijskich. Peru zwyciężyło po dogrywce 4:2, choć norweski arbiter Thoralf Kristiansen robił wszystko by pomóc podopiecznym Jamesa Hogana (m.in.. nieuznanie trzech goli Peru w dogrywce). Po meczu Austria złożyła protest z powodu wtargnięcia peruwiańskich kibiców na boisko, gdy Los Incas za sprawą Fernándeza zdobyli czwartą bramkę w ostatniej minucie dogrywki. FIFA nakazała powtórkę meczu, jednak reprezentacja Peru w proteście przeciwko werdyktowi się na nią nie stawiła. Do półfinału awansowała więc reprezentacja Austrii, która o finał Igrzysk Olimpijskich w Berlinie zagrała z .. Polską.
Złoty Puchar CONCACAF
Reprezentacja Peru w 2000 roku zagrała również w turnieju o Złoty Puchar CONCACAF (Mistrzostwa kontynentu dla drużyn z Ameryki Północnej i Środkowej oraz z Karaibów). Turniej rozegrany został w Los Angeles, Miami i San Diego. Peruwiańczycy choć w grupie nie zachwycili – remis z Haiti (1:1) i porażka z USA (0:1) zdołali wyjść z grupy. W ćwierćfinale po fantastycznym spotkaniu efektownie (5:3) pokonali Honduras. Swój udział w turnieju zakończyli na półfinale, w którym nie sprostali Kolumbii (1:2).
KADRA NA COPA AMERICA 2015:
BRAMKARZE:
Pedro Gallese (Juan Aurich) – 25, lat, 6 występów
Salomón Libman (Universidad César Vallejo) – 31 lat, 6 występów
Diego Penny (Sporting Cristal) – 31 lat, 14 występów
OBROŃCY:
Luis Advíncula (Vitória Setúbal) – 25 lat, 41 występów
Carlos Zambrano (Eintracht Frankfurt) – 25 lat, 29 występów, 4 bramki
Pedro Requena (César Vallejo) – 24 lata, 2 występy
Hansell Riojas (César Vallejo) – 23 lata, 3 występy
Christian Ramos (Juan Aurich) – 26 lat, 39 występów, 1 bramka
Yoshimar Yotún (Malmö) – 25 lat, 39 występów, 1 bramka
Jair Céspedes (Juan Aurich) – 31 lat, 4 występy
POMOCNICY:
Josepmir Ballón (Sporting Cristal) – 27 lat, 35 występów
Edwin Retamoso (Real Garcilaso) – 33 lata, 11 występów
Carlos Lobatón (Sporting Cristal) – 35 lat, 33 występów, jedna bramka
Carlos Ascues (Melgar) – 22 lata, 6 występów, 5 bramek
Joel Sánchez (Universidad San Martín Porres) – 25 lat, 2 występów
Paolo Hurtado (Pacos Ferreira) – 24 lata, 15 występów, dwie bramki
Juan Manuel Vargas (Fiorentina) – 31 lat, 53 występy, 4 bramki
Christian Cueva (Alianza Lima) – 23 lata, 7 występów
NAPASTNICY:
André Carrillo (Sporting Lizbona) – 23 lata, 23 występy, 1 bramka
Jefferson Farfán (Schalke 04) – 30 lat, 64 występy, 17 bramek
Paolo Guerrero (Corinthians) – 31 lat, 56 występów, 21 bramek
Claudio Pizarro (Bayern Monachium) – 36 lat, 76 występów, 19 bramek
Yordy Reyna (RB Lipsk) – 21 lat, 8 występów, 2 bramki
SEKECJONER
Ricardo Gareca (Gareca Ricardo Alberto Nardi)
Selekcjoner reprezentacji jest Argentyńczykiem. Swoją piłkarską karierę rozpoczynał w Boca Juniors skąd został wypożyczony do Sarmiento. Wszystkim w klubie z La Boca podpadł kiedy to wraz z Oscarem Ruggeriim przeniósł się do największego wroga Boca – River Plate. W River zagrał tylko w 12 meczach i przeniósł się do Kolumbii, gdzie reprezentował barwy America Cali. Z Diablos Rojos wygrał dwa tytuły mistrzowskie i trzy razy z rzędu zagrał w finale Copa Libertadores (wszystkie przegrał). W 1989 roku powrócił do Argentyny i przez trzy lata grał dla Vélez Sarsfield. Karierę zakończył w 1994 roku w barwach Independiente, z którym triumfował w Supercopa Sudamericana. W reprezentacji Argentyny debiutował w przegranym 1:2 meczu z Polską w 1981 roku. W sumie dla Albicelestes zagrał w 20 spotkaniach, w których zdobył 5 bramek.
Jako trener prace zaczynał w argentyńskim San Martín Tucuman. Następnie przeniósł się do Talleres Córdoba z którym wywalczył awans do pierwszej ligi. W Argentynie największe triumfy święcił jednak z Vélez Sarsfield, z którym zdobył cztery mistrzostwa. W swoim kraju pracował jeszcze w Colón, Quilmes, Independiente i Argentinos Juniors. Był również trenerem w América Cali i Santa Fe (Kolumbia), Universitario Deportes (Peru) i Palmeiras (Brazylia).
Selekcjonerem reprezentacji Peru został z początkiem obecnego roku. Swoja markę w kraju Inków wyrobił sobie, kiedy wraz z Universitario Deportes w 2008 roku świętował mistrzowski tytuł. Debiut za sterami kadry nie wypadł jednak zbyt okazale bowiem 61. w rankingu FIFA drużyna przegrała z Wenezuelą 0:1. Lepiej Peruwiańczycy zaprezentowali się na początku czerwca remisując z Meksykiem 1:1.
TAKTYKA
Ricardo Gareca preferuje grę systemem 4-4-1-1 lub 4-4-3. Peru w każdej formacji może liczyć na gracza z „International level”. W obronie pewniakiem jest Carlos Zambrano. W pomocy Juan Manuel Vargas wspierany będzie przez młodego gracza rezerw Realu Madryt – Christiana Benavente. Największy potencjał Peru ma jednak w ataku, gdzie jest kapitan Claudio Pizarro, Paolo Guerrero, Jefferson Farfan i wschodząca gwiazda peruwiańskiej piłki – Andre Carillo. Na 23-letniego zawodnika Sportingu Lizbona chrapkę ma już kilka większych klubów i już niebawem być może zobaczymy go w większym klubie.
TERMINARZ SPOTKAŃ
14 czerwca(niedziela) godz. 23:30 Brazylia – Peru (grupa C)
1 czerwca(piątek) godz. 1:30 Peru – Wenezuela (grupa C)
21 czerwca(niedziela) godz. 21:00 Kolumbia – Peru (grupa C)
